Week 6 alweer.

Week 6 alweer aan de andere kant van de wereld. Deze week stond vooral in het teken van diehard werken om het projectplan af te krijgen. Doel is om het aan het eind van de week bij de begeleiders te krijgen die het dan kunnen controleren. Dat betekent dat we nog meer moeten lezen en schrijven, moeten vertalen en doorwerken. En het doel is gehaald donderdag had ik mijn eerste versie ingeleverd bij begeleider 1 en vrijdag bij begeleider 2. Nu is het wachten op de laatste feedback en dan kan het door naar Avans. Ook ben ik op vrijdag begonnen met het schoonmaken van mijn ruimte. Wat was dat nodig zeg. Het water bleef gewoon zwart. Dus maandag nog maar een keer extra dweilen.

Op zaterdag gingen we weer wat nieuws ontdekken. Dit keer stonden er weer watervallen op de planning. Als eerst gingen we op zoek naar de Cumberland falls. Die bleken onvindbaar, want de weg was deels afgesloten door een lange hardlooptocht. Dus op naar waterval 2 de Sheok falls. Deze zit vlak langs de Great Ocean Road, maar je hebt helemaal niet door dat je zo dicht op de weg zit. Het leuke van deze was dat je super dichtbij kon komen, wat niet vaak voorkomt. Via 1 pad kwam je aan de onderkant uit wat een klein waterplasje is. Als het warm is zou je hier best in kunnen zwemmen denk ik, of je dat wilt is een ander verhaal. Dan volgt er een lang trappen pad naar boven om bij de andere waterval uit te komen. Deze is groot en breed uitgestrekt. Er loopt een pad achterlangs en je kan vanaf twee kanten bij deze waterval komen.

We waren nog steeds op zoek hierna naar de Cumberland falls, dus terug naar Lorne om via daar te proberen. We zijn er wel achter dat zodra je van de hoofdwegen af bent, je ook van de verharde wegen af bent. Dit is goed voor het ontwikkelen van de rij skills. Wordt weer wennen straks op het Nederlandse asfalt. Na onverharde weg nummer 100 kwamen we uit op een doodpunt. Vanuit hier liepen paden naar verschillende watervallen (die zeker op de planning staan voor een volgende keer). We wilden hier naar een waterval dat niet zo ver lopen was, alleen begon het toen kei en keihard te regenen. Omdat het de afgelopen dagen al mega hard had geregend, leek het ons verstandiger om deze te doen wanneer het droger is. Dus op pad naar de volgende.

De Erskine falls bleken een grote verassing te zijn. De eerste waterval is dichtbij en mooi. Eigenlijk zijn alle watervallen mooi. We kwamen op het idee om een stuk te gaan klimmen, want we zagen mensen verdwijnen in een pad dat wegging van de waterval. Na een hele klim kwamen we uit bij nog 1 waterval. Deze was verstopt en dus niet zo druk. We zijn hier nog een stuk verder gegaan en zelfs de rivier overgestoken. Was misschien niet het beste idee, met de regen. Maar he, je moet wat he. Het bleek uiteindelijk dat we toch niet verder konden, dus hop weer terug over de rivier. We worden er wel steeds beter door op deze manier.

Terug in de auto was het tijd om terug te rijden naar Anglesea. Onderweg wilde we stoppen in Fairview bij de boekenwinkel en een kop koffie (want het was koud!). De mensen van het koffiehuis waren superaardig en hadden goeie tips voor ons dat we nog konden zien. Dus met koffie op en vol goeie moet gingen we op weer de weg op. We wisten dat vanuit Airleys’s inlet een pad liep achterlangs dat meteen in onze straat uit kwam. Dus waarom doen we dat niet een keer. Leuk idee toch…. Bleek toch even anders. Of nouja ik vond het erg leuk om te doen, want ik hoefde zelf niet te rijden deze keer. Het bleek een aardig parcours te zijn met diepe gaten in de weg en die met een normale auto niet kan rijden. Zodra we de auto in 4wd zetten ging het ineens een stuk beter. Het was een leuk om een keer te doen en het uitzicht was prachtig. Dat was een groot voordeel. Thuisgekomen was de auto nog heel, misschien niet meer zo schoon, maar wel heel. (Zie in video's het gemaakte filmpje)

Ondertussen maken we ook nieuwe vriendjes met de vogels, maar misschien komt dat Coco ze blijft voeren.

Week 5 the Otways en crime scene investigation.

Blog week 5 watervallen en crime scene investigation.

Een nieuwe week is weer aangebroken. Een week waarin wij met volle moet weer beginnen aan een nieuwe week vol schrijven en avonturen. De eerste vier dagen stonden in het tekenen van onderzoek voor het projectplan, dat al een goeie vorm begint te krijgen. Verder stonden de avonden in het teken van sporten (voor lotte) en the block (voor Coco).

Vrijdags werd ik gewekt met een videogesprek en opeens was ik even aanwezig op het introductiekamp in Breda. Het was leuk om weer even wat mensen te zien en om toch een beetje aanwezig te zijn bij iets waar ik 4jaar deel van uitmaakte.

Op de uni werd ons gevraagd om even langs te komen bij het crime scene huis, daar zou een groep derdejaars een nep plaats delict onderzoeken. Ook werd ons gevraagd om gewoon naar binnen te lopen, vragen te stellen en kijken of ze ons zouden wegsturen. Ik heb een heel gesprek kunnen voeren moet iemand op het plaats delict en rond kunnen lopen. Coco heeft zelfs vingerafdrukken kunnen achterlaten op een auto die ze aan het onderzoeken waren. Op dat moment ging er een lichtje branden bij de studenten en hebben ze toch maar even het plaats delict afgezet. Toen we ’s middags terugkwamen waren ze nog steeds een beetje boos op ons, maar eigenlijk moeten ze boos zijn op zichzelf. Het was erg grappig om het een keer van de andere kant te zien, zeker als je ziet dat op een gegeven moment de concentratie eraf gaat en je ziet dat ze het niet meer zo serieus nemen.

Zaterdag waren we weer vroeg op om op avontuur gaan in de Otway’s. Op de planning stond the californian redwood forrest, hopetown falls and beauchamp falls. De route naar de verschillende plekken waren niet echt begaanbaar. Het was vooral zand, stenen en heel veel bochten. Ook was het pad niet echt geschikt voor meerdere voertuigen. Op het bord stond ook dat er mogelijk vrachtwagens konden rijden, wat me doodeng lijkt om langs te rijden.

Het bos was prachtig. De bomen waren immens hoog en wanneer je wat verder loopt kwam je in een stuk dikker begroeit gebied. Daar was het even klimmen over takken en over plassen om op het pad te blijven. Uiteindelijk hebben we het opgegeven, want overal was modder en er was geen geschikt wandelpad meer.

De hopetown falls waren een hele klim, nadat we het parkeerdrama hadden overleefd (want het was dru, en er waren maar weinig plekken). Het pad bestond uit duizenden traptredes. Om de perfecte foto te maken besloot ik om op een steen te gaan staan. Uiteindelijk kwam ik in het water terecht met mijn voet. Oeps. Maar de waterval was het waard. Ik denk dat dit tot nu toe wel mijn favoriete waterval is. Nadat mijn voeten waren opgedroogt en we de hele klim hebben overleeft (ik ging stuk) gingen we op weg naar de volgende.

De Beauchamp falls lag op een afgelegen kampeerterrein. Na een wandeling van een half uur, stijl naar beneden, kwamen we uit bij het waterval. Van een voorbijganger hoorde we al dat er zelfs mensen aan het zwemmen waren, wat echt absurd koud was. In tegenstelling tot de andere watervallen, kon je heel dichtbij komen. Het blijft ons verassen hoe mooi het hier is en dat je steeds nieuwe dingen ziet. Zelfs nu we al meerdere keren het stuk van de Great Ocean Road hebben gereden. We houden het hier wel een paar maanden vol.

Zondag is nog steeds een rustdag bij ons, waarbij we weinig doen en het huishouden een beetje bijhouden. Komende week gaan we beginnen aan het praktijk gedeelte van onze projecten en een nieuw avontuur op zaterdag.

Tot volgende week!

Adios, Lot

PS. Er staan nog meer foto's in het album van deze week ;)

Week 4

Daar ben ik weer voor een nieuwe week. Tijd vliegt echt als je hier bent. We zijn alweer bijna 1 maand aan de andere kant van de wereld. Doordat we nu meer duidelijkheid hebben over onze projecten, is het tijd om het projectplan te schrijven. Dus dat betekent nog meer lezen en nog meer schrijven. Gelukkig hebben we eindelijk de goeie koffie gevonden hier op campus. Dus ik ben heel erg blij.

Naast overdag op de universiteit zitten en mezelf bezighouden met artikelen en proberen alles in mijn verslag te krijgen heb ik een nieuwe avondbesteding gekregen. Ben maar weer eens begonnen met sporten. Je moet wat als het uitgestorven is hier in het dorp.

Voor het weekend hebben we weer wilde plannen staan. Familie van Coco komt voor een weekendje deze kant op en op zaterdag staat een avontuur op de planning. Een wandeling op 600meter hoogte door de bomen, ookwel de otway fly genoemd en later een bezoek aan de triple falls. De dag begon droog en warm, maar terwijl we onderweg waren begon het mega hard te regenen en te hagelen. Dus regenjassen en dikke truien aan en gaan. Op een gegeven moment voel je de kou toch niet meer en een beetje regenen zijn we wel gewend. Na een korte lunch in de auto met het laatste beetje warmte, was het dan toch echt tijd om de kou in te gaan.

De Otway fly walk was prachtig. Door de regen kwamen de kleuren nog mooier tevoorschijn. Als het nu al mooi is, laat staan als het zonnig is. Het is wel gek om zo hoog door de bomen te lopen, zeker omdat het er niet heel stabiel uit ziet. De bomen die er staan zijn immens hoog en super breed. Je kijkt echt je ogen uit. Misschien dat we nog een keer teruggaan en dan gaan zip-line door de bomen.

Na een korte opwarm pauze met warme chocolademelk voor een vuurtje was het in de auto en op weg naar mijn allereerste watervallen. Volgens het bordje was het een 2km wandeling wat 1uur duurde. De wandeling was prachtig en door de regen waren de watervallen goed gevuld. Hierdoor stroomde ze enorm hard, wat van ver al te horen was. We waren op dit moment de enige personen bij deze watervallen, dit waarschijnlijk door de harde regen haha. Niemand is zo gek om op dat moment te gaan wandelen.

De geweldige dag werd afgesloten met een etentje in de pub. Iedereen was kapot na het vele wandelen en het bevroren zijn, dus het was vroeg naar bed voor iedereen.

De visite ging zondag rond de middag weer terug naar Melbourne, wat ongeveer 2 uur rijden is. Coco en ik zijn daarna maar even boodschappen gaan doen en een middagdutje. Dat is het belangrijkste van de hele dag. Omdat we in september op de kat van de buren doen passen, gingen we nog even snel langs bij hun om alles door te spreken.

Het volgende avontuur voor het aankomende weekend is alweer gepland, maar eerst maar eens 5 dagen universiteit volmaken.

Blog week 3. Lezen, lezen en nog meer lezen.

Ik was even vergeten dat ik deze week nog geen blog heb geschreven. OEPS!! Maar je hebt niks gemist. Na de afgelopen 2 drukke weken, is dit een rustige week geweest. Maandag tot en met donderdag bestond vooral uit literatuuronderzoek en het vormen van een plan van aanpak. Deze deadline stond op woensdag, want voor vrijdag stond een afspraak bij de Victoria Police op de planning. Omdat ons onderzoek in samenwerking gaat met hun, moesten we het natuurlijk ook met hun bespreken.

Op donderdag na stage gingen we op weg naar Melbourne, waar we een slaapplaats hadden voor die avond. Voor het eerst in de stad rijden, is best lastig. Vooral als het donker is en je de weg totaal niet kent. Vanuit stage is het ongeveer 2uur rijden, wat vooral over de snelweg gaat.

Vrijdags gingen we weer vroeg op pas om naar de politie te gaan. Na een ontmoeting met de begeleiders en heb bespreken van de projecten hebben we een korte rondleiding gekregen. Deze zal uitgebreider worden, wanneer we vaker op het politiebureau moeten werken. Het is erg gaaf om het zo een keer te zien, alleen mogen we er niet te veel over zeggen. Dus sssst. Naderhand zijn we een hapje gaan eten in een winkelcentrum in de buurt. Het leuke eraan is dat ongeveer in het midden een groot pleintje met allemaal eettentjes.

Omdat Coco een weekendje ging doorbrengen met familie en zondag naar een football wedstrijd zou gaan, ben ik daarna in mijn eentje teruggereden naar Anglesea. Een weekendje alleen en rust stond op de planning. Met een wandeling naar het strand op de planning.

Zoals je merkt is het een stuk rustiger geweest en hebben we niet veel ondernomen naast stage. We merken dat het toch wel zwaarder wordt, hele dagen werken. Zijn we niet meer gewend, na het luie studentenleven. Vooral omdat het ’s ochtends koud is en je dan niet je lekkere warme bed uit wilt komen.

Volgende week is een drukkere week en hebben we weer een avontuur op de agenda staan. Maar dit soort weken zijn ook nodig ;)

Tot volgende week.

Liefs, Lot

Week 2. Begin van stage en het eerste weekend vol avontuur.

Blog week 2. De officiële start van onze stage.

7:00 gaat de wekker om dan voor het eerst de rit naar Waurn Ponds te maken voor onze 1^edag aan de Deakin University. Onze begeleider Xavier had gemaild dat we tussen 9:00 en 11:30 langs mochten komen voor het regelen van wat laatste dingen. We wisten dat de gratis parkeerplaats (gierige nederlands oeps) rond 9:00 vol zou zijn, dus zijn we vroeg vertrokken. Ondanks de vroege start, was er geen plaats meer en moesten we een speciale app downloaden waar we het parkeergeld mee konden betalen. Wat een gedoe is dat.

Het eerste ding op de agenda was het officieel maken van onze inschrijving bij Deakin, wat betekende het inscannen van wat formulieren. Ook hebben we meer studenten ontmoet en een verdiepende rondleiding gehad door de universiteit. We hebben kort wat ideeën bedacht voor onze projecten. Daarna werden we alleen gelaten, om onderzoek te doen naar wat we precies willen doen deze 20 weken. We zitten met meerdere studenten op kantoor, die op het eerste oogpunt niet het verwelkomend waren. We hebben beide ons eigen bureau, die we eerst leeg hebben moeten maken. Ze waren namelijk ingepikt door andere studenten. We mogen zelf onze bureaus thuis maken, dus er komen sowieso foto’s te hangen JRond 16:00 hebben we de 1^edag afgesloten met een shopping trip langs de Aldi en Woolworths om boodschappen te doen voor de hele week. Hier kwamen we tot de conclusie dat het toch iets duurder is dan we eerst hadden berekend.

We hadden afgesproken om de komende 2 dagen (dinsdag en woensdag) een college mee te volgen. Op deze manier leerde we wat meer studenten kennen en kregen we een beeld van het forensische niveau van de universiteit. Dit bestond vooral uit meerdere discussies in groepsverband, maar ook onderling. Coco en ik werden meteen in het diepe gegooid met een voorstelrondje en een korte presentatie over een onderwerp. Het blijft wel lastig en een beetje vermoeiend om constant Engels te moeten praten. Alleen zullen we daar wel snel aan wennen denk ik.

Donderdags bestond uit het onderzoeken van ons project. Wat willen we nu precies doen de komende 19weken en kunnen we dat halen in die tijd. Ik heb redelijk in mijn hoofd wat ik wil gaan doen. Dus het is vooral gericht zoeken naar passende literatuur. Ook hebben we de bibliotheek ontdekt hier. Als je niet weet wat je moet zoeken, raak je hartstikke verdwaalt. Het is namelijk niet aangegeven en onlogisch. Dat maakt het zoeken erg lastig. Vandaag hebben we ook de vlog van de heenreis online gezet. Het was grappig om dit terug te zien en die frustratie weer te voelen van het reizen.

Op vrijdag stond een afspraak met onze begeleiders op het programma. Dit samen met iemand van de Victoria police force om te kijken of hij misschien nog wat ideetjes had voor onze projecten. Met hem hebben we afgesproken om volgende week een keer langs te komen en een rondleiding te krijgen. Ook is duidelijk geworden wat onze mogelijkheden zijn. Voor mij is nu al goed duidelijk wat ik wil gaan doen, dus ik kan beginnen met schrijven van mijn projectplan. Na ons gesprek zijn we naar huis gegaan, want he weekend! Na een rondje door het winkelcentrum, waar we weer eens geld hebben uitgegeven aan kleding etc zijn we richting huis gereden.

Het doel was om op zaterdag op tijd op te staan, zodat we alle tijd hadden voor een deel van de great ocean road. We wilde tot aan de 12 apostelen rijden, dat ongeveer 3uur rijden is. Het doel is niet gehaald, maar ruim op tijd zaten we in de auto om de rit te gaan maken. De route is echt prachtig en overal waar je kijkt zie je mooie dingen. Het uitzicht is geweldig en we zijn onderweg ook meerdere keren langs de weg gestopt om te kijken en foto’s te maken.

We hadden als tip gekregen om in Cape Otway koala’s te gaan kijken, die langs de route in de boven aanwezig waren. Deze hebben we alleen niet gezien, maar ondanks dat was het een prachtige route. Tegen die tijd was het ook lunchtijd, dus Co had een plekje uitgezocht aan het strand. Dus we hebben de auto aan de kant gezet en zijn gaan lopen. De heenweg voelde al erg lang en het bleek dus dat we de verkeerde richting uit waren gelopen. Uiteindelijk kwamen we bij het strand uit, wat supermooi was. Na ongeveer 15min begon het te regenen, waardoor we terug wilde naar de auto. Volgens google maps was het een klein stukje, want we konden ergens doorsteken. Die doorsteek liep over privéterrein en daar mag je dus NIET overeen. Dus we moesten een heel stuk omlopen, wat onder de Great Ocean Road walk hoorde. Deze route liep langs de kliffen, wat zorgde voor een heftige wandeling. Namelijk berg op, berg af en op een oneven pad. Ik denk dat pak en beet de hele wandeling 1uur heeft geduurd. Wat waren we blij om de auto uiteindelijk weer te zien.

Na dit avontuur ging de rit verder naar de apostelen. Het eerste wat hier opviel waren de bussen met Chinezen. Die liepen rond met selfiesticks en drongen grandioos voor. Dit was grappigere om te zien, dan de apostelen. Hoewel dit ook mooi was om te zien. Na een stop hier, zijn we weer terug richting huis gereden. Deze keer door het binnenland, wat een stukje korter is. Het einde van de rit, ging door de bergen, met zware haarspelbochten en geen straatverlichting. Dat kennen ze hier sowieso niet. De dag is afgesloten met een etentje bij de lokale burgertent en het downloaden van alle gemaakte foto’s.

Zondag is omgedoopt tot poets en rustdag. Ook staat het in het teken van mentaal voorbereiden om een nieuwe stage week. Op het moment dat ik naar bed wil gaan, zie ik ineens het luik op mn kamer open staan. Co en ik hebben deze beide niet opgemaakt. Op het moment dat we het luik dichtdoen, hoorde we opeens knallen. Ik ben niet snel bang aangelegd, maar dit was toch wel even spannend. Omdat we niet wisten wat het was, plus het luik dat openstond hebben we maar even iemand een berichtje gestuurd. Die gene kwam kijken en is het luik ingekropen. Hieruit is gebleken dat het waarschijnlijk de wind is geweest en er geen luik (of persoon) zich heeft verstopt in het huis. Ik moet echt minder misdaad series gaan kijken. Na deze spannende avond, zijn we een beetje onrustig gaan slapen.

Week 1. De horrorreis en een toeristische week.

Nadat we emotioneel afscheid hadden genomen, was het tijd om onze koffers te gaan inchecken. Omdat we online al hadden ingecheckt hoefden we die alleen nog maar af te geven. Hier kwam obstakel 1. Mijn koffers waren goedgekeurd en mochten richting hun 1e bestemming. Bij Coco verliep het een beetje anders. Die koffers waren natuurlijk te zwaar. Daar moest iets uit de grote koffer in de kleine (die al bom en bom vol zat) koffer worden gestopt. Dit ging met veel kracht en een bijna scheuring van de rits. Maar dachten we, als dit het enige is dan gaat het goed komen.

De eerste vlucht was 9uur en 35 minuten naar Beijing. Dit verliep zonder problemen. Elke stoel had zijn eigen tv’tje en we hadden zelfs een bak naast ons waar we spullen in konden stoppen voor tijdens de reis. Ideaal natuurlijk. Vol enthousiasme kwamen we dan ook aan op het vliegveld van Beijing. Waarna we eerst een klap in ons gezicht kregen van de warmte en benauwdheid kwamen we tot de conclusie dat dit geen fijn vliegveld was. Als eerste moesten we onze vingerafdrukken achterlaten met hulp van een Nederlandssprekend programma. Omdat we niet wisten waar we naartoe moesten, liep ik naar de 1e Chinese werknemer die ik zag. Hij stuurde ons meteen naar het invullen van een arrival kaart, zonder onze vraag aan te horen. Na 1,5 tot 2 uur in een warme rij te hebben gestaan kwamen we eindelijk bij de medewerker van de immigratiedienst, die ons de rij weer uit stuurde. Want we moesten geen gele kaart, maar een blauwe kaart hebben en laten tekenen bij een speciale transferbalie. Wel mochten we toen meteen doorlopen naar het begin van de rij en waren we in China. Ofwel stempel 1.

Omdat het zo lang duurde was er iemand naar ons op zoek, voor onze koffers. Die moesten opnieuw worden ingecheckt en doorgestuurd worden. Na een zoektocht naar de juiste incheckbalie kwam het volgende probleem. Er bleek een fout te zijn met mijn visum. Mijn document nummer van mijn paspoort kwam niet overeen met die van mijn visum. OEPS. Dat leverde even zware stress op. Maar in plaats van dat die man zei van het komt wel goed, bleef die maar weglopen en in het Chinees schreeuwen tegen collega’s. Wat we hebben geleerd is dat ze dol zijn op schreeuwen en dan het liefst met een hele grote megafoon. Uiteindelijk kregen we onze tickets, maar moesten nog wel 1,5 uur wachten tot we de koffers konden afgeven. Dit omdat we VEEEEEEL te vroeg waren blijkbaar. Dit zorgde wel voor er een domper op onze reis op dat moment. Wat vooral opviel was dat we de enige buitenlanders waren op deze vlucht en ik dus de enige blondine. Dat zorgde voor veel bekijks.

De vlucht naar Shenzhen verliep prima en geen problemen. Gelukkig! Hier was ons humeur ook alweer een stuk beter en waren we wat uitgeruster. Alles liep op rolletjes, tot we naar de gate liepen. Hier stonden opeens 2 medewerkers ons aan te kijken, waarna ze met Google translatie op ons afkwamen. U moet uw koffer uitpakken. Maar dat gold dus alleen voor Coco. Dus die ging samen met een vrouwtje naar haar koffer, waarna ze een mini lithium batterij eruit moest halen. Maar uiteindelijk was het feest, want we zaten in het vliegtuig naar Melbourne. Het enige spannende was op dit moment nog officiële het land wel in mocht in verband met mijn visum. Dit was ook de 1e vlucht met regelmatig wat turbulentie. Ook was deze vlucht pittig. Nadat we vertrokken met 1,5 uur vertraging hebben we 9uur in het donker gevlogen. Wel hebben wat kunnen bijslapen. Maar we waren vooral klaar met het reizen en het gedoe. We waren dan ook vooral erg blij dat we het bericht kregen dat de daling werd ingezet.

Omdat we helemaal achteraan zaten in het vliegtijd, hadden we alle tijd om op ons gemak op te staan en onze spullen te pakken. Waarna we met spanning (ik vooral) naar de paspoortcontrole liepen. Dit bleek allemaal soepel te verlopen en ze moest er zelfs om lachen. De koffers lagen al op de band, dus we stonden met een paar minuten aan de andere kant. Daar werden we opgewacht door Paul, familie van Coco die ons naar hun huis heeft gebracht waar we kunnen acclimatiseren aan Australië.

Meteen op de 1^edag werden we meegenomen naar vrienden, die kangoeroe in de achtertuin hadden. Dat is natuurlijk iets wat je op de meteen gezien moet hebben, ook al zie je ze de komende weken zowat elke dag. Het was zwaar om die dag wakker te blijven, dit omdat we niet veel hadden geslapen in het vliegtuig. Op maandag werden we meegenomen om de rest van de familie te ontmoeten. Het is leuk om af en toe een beetje Nederlands te kunnen praten. De rest van de week was gevuld met activiteiten, wat zorgde voor een leuke en ook een beetje vermoeiende paar dagen. Ook ging het met de jetlag steeds beter. De 1^enacht hebben we goed doorgeslapen, maar zoals wat verteld was de 2^enacht een ramp. Gelukkig was dit de enige nacht waarin ik slecht heb geslapen (YAY!).

Op dinsdag stond een uitstapje naar Melbourne op de planning. Hier hebben we van Phillip een hele uitleg gekregen over de gebouwen. Het is een prachtige stad, waar we zeker nog een paar keer naartoe moeten gaan willen we alles gezien hebben. Dit kunnen we gewoon doen met de trein vanuit Geelong. In Melbourne hebben we ook voor het eerst echt typisch Chinees gegeten. Ook dit is zeker voor herhaling vatbaar, ook al zijn we een beetje klaar met Chinezen op dit moment.

Woensdag stond in het teken van Healesville. Dit is een sanctuary, die van oorsprong zieke en gewonde dieren opving en deze beter maakte. Wat voor mij vooral interessant was, is het ziekenhuis dat erbij is. Hier worden gewonden dieren gebracht, die worden geholpen. Tijdens de wandeling kwamen we een kangoeroe tegen, die zich heel gemakkelijk liet aaien. Dit was echt een hoogtepunt van de dag.

Donderdag was mijn favoriete dag. Het bezoek aan de pinguïns. Rond de middag zijn we naar Phillip Island gereden, waar de pinguïns aan land komen na misschien dagen op zee. Ook is hier een prachtig uitkijk punt (Nobbies), waar je ondertussen ook pinguïns ziet zitten in hun huisjes. Wanneer de zon ondergaat, komen de pinguins aan land en kan je ze zien rennen over het strand. Daarna is het mogelijk om door de duinen (over paden) te lopen en kan je ze waggelen naar hun huisje.

Vrijdag was een rustige dag vergeleken met de rest van de week. We zijn toen in onze auto naar Deakin University gereden en hier hebben we kennis gemaakt met Annalisa. Die heeft ons een korte rondleiding gegeven. Dit was handig, want dan wisten we in ieder geval waar we naartoe moesten op maandag. Op deze manier raakten we niet verdwaald. Naderhand hebben we een tour door Anglesea gekregen, zodat we wisten welke stranden het beste waren, waar de winkels waren etc.

Zaterdag en zondag was een rust dag. Na een rustige ochtend zijn we zaterdag naar het strand gegaan. Hier heeft Coco een uurtje in het water gelegen en gesurft. Ik ben een wandeling gaan maken over het strand, want het was stralend weer. Naderhand zijn we naar een nabijgelegen stadje gegaan, waar nog meer winkels zijn en wat grotere (goedkopere) supermarkten. Dit is niet zover rijden, dus als we geen zin hebben om in Waurn Ponds te gaan, kunnen we altijd nog daarnaartoe gaan in de weekenden. ’s Avonds zijn we naar de lokale pub gegaan, waar we een leuke avond hadden met wat andere familieleden. Zondags zijn we naar de vuurtoren gegaan, waar ze een uitkijkplek hebben. Hierna hebben we de week met de familie afgesloten met een hamburger. Naderhand is de familie terug naar Emerald gegaan en zijn wij achtergebleven in Anglesea. Ik heb toen voor het eerst, zonder begeleiding, naar de supermarkt gereden. Dit blijft denk ik nog wel even spannend.

Na deze drukke, maar erg leuke week met veel indrukken is het dan tijd voor het gene waar we voor zijn gekomen. Op maandag begint dan eindelijk stage.

Tot over 1 week :D

Liefs, Lot